Supermario ile ilişkimiz bebi'nin aramıza gelmesiyle yeni bir boyut kazandı. Mesela küsüşcek vakit bulamıyoruz. Öyle hızlı yaşıyoruz ki dönüp bakınca eskiden olsa altından kalkamazdım dediğim şeyler aslında. bebi,iş,ev, ev işleri, sosyal hayat,supermario. Ama öyle rayına oturuyor ki herşey evet yıpratıcı ama oturuyor işte.
Sanki içimden onlarca tuku çıkıyor biri işe gidiyor, biri evi topluyor, biri çamaşır asıyor biri topluyor, biri yemek yapıyor, biri bebi'yle ilgileniyor, biri ütü yapıyor, biri dışarı çıkıyor, biri supermario'suna bulaşıp kaçıyor, biri ailesine yetmeye çalışıyor, biri kendine uyumak için zaman kolluyor, biri gezmeye gidiyor.
Yazarken yoruldum ama yaparken uykusuzluk dışında beni çok fazla zorlamıyor bir zaman sonra rutine dönüyor. Alıştım hepsini yapmaya ama bir tek bebinin özlemine alışamadım. Dinmiyor namussuz hep gülen suratıyla aklıma düşüyor mis kokusunu anında içime çekmek istiyorum. Hoş onu da tecrübe ettim ki evde sadece oturup bebek bakmak da hakikaten meşakatli bir şey. İşe geldiğimde en azından kafam dağılmış oluyor 7/24 cocukla yalnız olmak da laylay değil. Hakkını yememek lazım evde oturup bakan annelerin. Devamlı ilgi bekleyen, ağlayan bebekle baş etmek zor. Hoş hayatı sadece bebekle ilgilenmek olan insanlarda var. Kaç yıldır evli olup yemek yapmayı bilmeyen, zaten yemeğini yapan evini toplayan yardımcıları olan insanlar Onlara sorduğunda nasıl gidiyor diye bin tane dertten muzdarip olmaları acaba ben mi hero onlar mı zero dedirtiyor yalan değil.
Bu hafta sonu Supermario ile kaçtık ikimiz öyle karı koca, üşüye üşüye sokaklarda yürüdük. Donduk ,zıplaya zıplaya koştuk, çekiştirdik birbirimizi yollarda. Öpüp kaçtık. Deli gibi özleyerek döndük gene bebi'nin yanına. uyanır uyanmaz ilk gözünü açtığında kaptık gene kucağımıza. Bu gün annem bizde tam şenlik oluyor ev hepbirlikteyken.
