Zamanla büyüyor muyum kalbim mi alışıyor ya da herşeyi oluruna mı bırakmaya başladım bilmiyorum.
İşyerinde olan şeyler üzdü hala baloncuklar içimde ama bir kabulleniş var. Bebi'nin etkisi mi, düşünecek zamanım mı yok, hayat daha mı hızlı akıyor artık. Aslında 3 kişi olunca endişelerde aynı oranda artıyor ama bilemedim tuhafım. Yani iyiyim, iyi olmam tuhaf zaten. Bu hafta böyle geçti.* aynada kendini görünce kahkahalar atıyorsun, supermario'nun sesine hala bambaşka tepkiler veriyorsun, oda'da yanından ayrılınca gözlerinle bizi takip edip ağlamaya başlıyorsun, camdan bakmaya bayılıyorsun artık devamlı geçen arabalarmı ilgini çekiyor bilemiyorum sabah akşam farketmez en ağlak anlarını öyle geçirebiliyoruz, bir odadan diğerine geçince ilk işin etrafı incelemek oluyor salyaların aka aka gözlerini kocaman açıp nasıl iştahla süzüyorsun, oto koltuguna oturunca dışarı çıkacağımızı biliyorsun doğdugundan beri gezdiğimizden olsa gerek, tuvaletini yaparken dilini dışarı çıkarıyorsun anlıyorum kaçın bomba geliyor dememle patlaman bir oluyor çok gülüyoruz bu haline, ellerini feci emiyorsun neredeyse gırtlagına sokucan, geceler uykusuz geçiyor cok geç uyuyorsun, parmağımı elinde tuttugun zaman gözlerin kayıveriyor güven veriyor olmalı yanında birilerinin oldugunu bilmek, yatak odamızdaki yatağının üzerindeki hayvanlara bayılıyorsun arkadaşların diyoruz onlara biraz oynayıp hevesin geçince arkadaşlarıyla arası bozulmuş deyip alıyoruz yanımıza, yüzüne bakıp alakasız bir mevzu konuşsak bile gıkını cıkarmadan dinleyip biz gülünce gülüyorsun ve biz seninle büyüyoruz. Evimiz tadından yenmez oldu. Birbirimize hareketlerini anlatıp gülüyoruz. Seni çoook seviyoruz annecim çook!
