4 ay Geçti

Güne mutlu uyanmayı özledim desem..

Bebi bu gün tam 4 aylık. Onu gözümüzden sakınalı 4ay geçti. Supermario geçen dediki o bize değil biz ona muhtacız. Düşünsene yanımızda olmadığını o gene alışır, bak bırakıyoruz sabahları babaannesine farketmeden yokluğumuzu kalıyor, ya biz akşam delirircesine seviyoruz yanında olamadığımıza üzülüyoruz işte o yüzden biz onsuzluğa alışabilirmiyiz o kokuyu aldık birkere bırakabilir miyiz? İşte tam da böyle. 4 ay alışmak için çokk büyük bir zaman..

Dün işte ülkem gene kan gölüydü. Türkiye tarihinin 3. büyük depremini Van Erciş'de 7.2'lik bir koca bir yıkımla binlerce yaralı yüzlerce ölümle kabus gibiydi.

İşte orada bir haber kanalında gördüm 4 aylık bebeği ve karısı enkaz altında kalan adam hüngür hüngür ağlıyordu. İçimden birşeyler koptu boğazımda hala yutağamadığım bir yumru. Gözyaşlarım durmadan aktı. Hakikaten artık hiçbirşey olmamış gibi davranmak Ayıp. Gerek sosyal yaşamda gerek sosyal medya'da iki deprem 1 şehitleri dilinde manşet yapıp farklı mecralarda hiç olmamış gibi yapmanın zamanı değil.. Ne yapabilirsek elimizden ne gelirse yapmalıyız. Çoğu karo şirketi enkaz bölgesine gönderilen kargolardan ücret almıyor. Çocuklarının olmayan giysilerini göndermek, kendi kıyafetlerimizden göndermek hiç de zor değil.
Kimse sıcak yatağında rahat yatmamalı bu kişisel vicdan olayı değil artık İnsanlık vicdanı.