Bugündü

1 hafta anne bakımıyla neredeyse pamuklara sarıp sarmayalan sevgisini ilaç niyetine içtim. Çoğu bitti azı kaldı. İlk defa bukadar caresiz hissettim yaşamım boyunca kendimi. Çünkü ağrılar sancılara 39 derece ateşe karşı sadece yatıp geçsin diye beklemek bebeğe zarar gelicek diye bir iğne bile olamamak kendi adıma verdiğim en büyük imtihandı.

Bugun normalde cinsiyetini öğrenecektik dr. randevusunda. Ama öğlen şirketten çıkıp bu soguk hava da daha tam düzelmemişken oraya kadar gitmeyi gözüm yemedi. Ya gene kötü olursam diye Cuma 'ya erteledim. Bukadar heyecanla beklediğim birşeyi erteleyeceğimi hiç düşünmezdim. Bakalım hayırlısı böyleymiş.